استان يزد يكي از چندين استان تاريخي ايران محسوب مي شود، پيشينه اين استان به دوران هاي قبل از اسلام بر مي گردد و اين منطقه يكي از مراكز اصلي زرتشتيان به شمار مي آمد. اين استان از مناطقي تشكيل شده است كه هر يك داراي پيشينه اي غني هستند و اين موضوع را مي توان از آثار تاريخي موجود در آنها به وضوح حس كرد. همين موضوع باعث شده است كه استان يزد يكي از استان هاي گردشگر پذير كشور باشد و سالانه افراد زيادي براي ديدار از آثار تاريخي آن راهي اين منطقه شوند. يكي از مناطق قديمي آن، شهرستان مهريز است. گفته مي شود كه نام اين شهر از دختر انوشيروان ساساني، مهرنگار، گرفته شده است. كه همين موضوع مي تواند شاهدي بر قدمت اين منطقه باشد. از آثار تاريخي موجود در اين شهرستان مي توان به مسجد جامع باغبهار، حسينيه باغبهار، باغ پهلوان‌پور، باغ خوشنويس، مجموعه مهرپادين (قلعه مهرپادين)، ارگ تاريخي سريزد، قلعه خورميز، سنگ نگاره‌هاي كوه ارنان اشاره كرد. در اين بخش از مجله مستر بليط يكي از آثار تاريخي اين شهرستان يعني مجموعه مهرپادين را انتخاب كرده ايم تا در مورد آن اطلاعاتي را براي شما ارائه دهيم. در صورتي كه تصميم داريد زماني به اين خطه سفر كنيد و يا به تاريخ اين مرز و بوم علاقه داريد اين بخش را حتما دنبال كنيد.
درباره مجموعه مهرپادين
يكي ويژگي هاي مهم كه در گذشته وجود داشت، ساخت بناهايي بود كه از آنها براي محافظت در برابر دشمن استفاده مي شد. اين بناها كه با نام قلعه شهرت داشتند به گونه اي ساخته مي شدند تا از مردم عادي در برابر حملات شورشيان جلوگيري كند. ديوارهاي بالند با برج و بارو از ويژگي هاي اصلي اين بنا ها بودند. در بخش هاي مختلفي اين بناها ايجاد مي شدند كه برخي در نزديكي شهرها و روستاها و برخي در بين راه ها و مسير ها قرار داشتند، كه ماهيت اصلي همه آنها حفاظت و بالا بردن امنيت بود. يكي از اين قلعه كه در شهرستان مهريز استان يزد قرار دارد، مجموعه مهرپادين نام دارد و در حاشيه شمالي شهر مهريز واقع شده است. زمان ساخت دقيق اين قلعه به درستي مشخص نيست بعضي آن را مربوط به دوران صفوي و عده اي ديگر آن را مربوط به قرت هشتم هجري قمري مي دانند. كاربري اين قلعه به اين صورت بود كه در زمان حمله شورشيان به شهر مردم به طور موقت به اين قلعه مي رفتند و در اين مكان اسكان پيدا مي كردند. گفته مي شود كه براي اينكه از ديگر قلعه كمك بگيرند، در روز از دود آتش و در شب از چوب سوخته اي كه آتشي كوچك بر سرش داشت، استفاده مي كردند.