تقريبا در تمام دنيا، ساحل و دريا از مهم ترين جاذبه هاي هر كشوري محسوب مي شوند. اگر سرزميني به واسطه موقعيت جغرافيايي اش مرزهاي آبي طولاني داشته باشد، رونق بالاي صنعت توريسم در آن نيز بسيار اجتناب ناپذير است. ايران درست در نقطه اي قرار گرفته است كه از شمال و جنوب به همچين موهبتي ختم مي شود. درياي خزر كه سالانه هزاران نفر را از دور و نزديك به استان هاي مازندران، گيلان و گلستان مي كشاند. از اين سو هم به نام درياي عمان و خليج فارس بر مي خوريم. خليجي كه همواره براي ما ايراني ها با افتخار و غرور همراه بوده است. آبراهي استراتژيك كه علاوه بر اهميت سياسي و اقتصادي خود، از لحاظ گسترش گردشگري نيز شرايط فوق العاده قابل توجهي دارد. اگر به ايرانگردي علاقه مند هستيد يا روحيه ماجراجويي داريد؛ حتما بايد يكي از همين روزها كوله بار سفر ببنديد و راهي سواحل خليج فارس شويد. اقليم متفاوت جاذبه هايي پديد آورده كه در نوع خود بي همتا محسوب مي شوند. مناظر و چشم اندازهاي طبيعي منحصر به فردي كه قطعا شگفت زده تان خواهند كرد. در اين بخش از مجله مستر بليط به سراغ معرفي ساحل تماشايي خليج فارس مي رويم. هديه اي از جانب طبيعت كه در نهايت زيبايي از مهمانانش ميزباني مي كند.
تاريخچه سواحل خليج فارس
از لحاظ علم زمين شناسي، دانشمندان معتقد هستند كه نخستين مرتبه، 500 هزار سال پيش بود كه همچين گستره جغرافيايي عظيمي پديد آمد. به طور حتم در طي هزاران سال متمادي تغيرات بي شماري در شكل ظاهري و ساختار آن پيش آمده است تا به حالت امروزي مبدل گردد. بررسي ها نشان داده كه حدود 70 هزار سال پيش، گونه انسان هوشمند در اين محدوده زندگي مي كرده و تمدن هايي را در آن جا به وجود آورده بودند. هرچند پس از وقوع عصر يخبندان، تقريبا حيات انساني منطقه از بين رفت. درست از 11 هزار سال قبل بود كه بالاخره خليج، صورت نهايي خود را پيدا كرد؛ بسيار شبيه به چيزي كه الان شاهدش هستيم.
نام كهن خليج فارس
مناقشه بر سر نام خليج فارس مسئله اي به شمار مي رود كه مدتي طولاني در جريان بوده است. كشورهاي عربي خاورميانه و ايران بارها بر سر همين موضوع با يكديگر به مشكل برخورده اند. تقريبا از دهه 1330 شمسي سرزمين هاي عرب زبان ادعا كردند كه خليج عربي عنوان درست محسوب مي شود. زماني كه رئيس جمهور وقت مصر، جمال عبدالناصر در صدد انتشار تفكرات ملي گرايانه و قوم پرستي خود در بين ساير ملل هم زبان خود بود؛ اين نام هم با درگيري همراه شد. انديشه ها و رهنمودهاي ناسيوناليتي اي كه قصد داشتند تا اعتبار تاريخ را زير سوال ببرند اما هرگز به هدف خود دست پيدا نكردند. تا اواسط قرن بيست ميلادي هيچ كشور عنواني به غير از خليج فارس يا پارس به كار نمي برد. بعدها به سبب برتري جويي ها و كينه توزي هاي غير قابل توضيح برخي سرزمين هاي عرب، تحريفاتي صورت پذيرفت. در تمامي اسناد و مدارك تاريخي، سفرنامه هاي معتبر و مشهور قديمي مانند سفرنامه ابن بطوطه، صراحتا اين آبراهه را به ايران متعلق دانسته اند و هرگز چيزي جز اين نبوده است. در سال 1388 دكتر محمد عجم كتابي به نام «اسناد نام خليج فارس، ميراثي كهن و جاودان» در اين باره نوشت كه جوايز بسياري نيز دريافت كرد. از جالب توجه ترين بخش هاي كتاب بايد به اظهارات پژوهشگران، تاريخ دانان و جغرافي دانان عرب اشاره كرد. در نقشه هاي ايراني كه از دوره امپراطوري هخامنشيان به بعد ترسيم شده هم، مطلبي جز اين مشاهده نشده است. همچنين در نقشه اي كه ابن حوقل، جغرافي دان مشهور قرن چهار پديد آورده نيز بر اسم پارس يا عجم تاكيد ورزيده شده است. مابقي منابع جهاني از جمله تاليفات آناكسيماندروس و بطليموس هم بر همين نظر تاكيد داشته اند.